Usedom

Beschrijving

NV Cruising Guide

Navigatie

De toegang is via het geboeide toegangskanaal (richtdiepte 2m) door het Usedomeer en wordt alleen aanbevolen voor diegenen die overdag niet bekend zijn met het gebied.

Ligplaatsen

Gasten liggen op vrije plaatsen op de drijvende steigers met vingers of in vrije vakken voor de hekpalen op de pier op een waterdiepte van 2 - 2,5 meter.

Omgeving

Moderne sanitaire voorzieningen in het nieuw gebouwde havengebouw, winkelmogelijkheden en restaurants zijn beschikbaar in de stad. Een havenrestaurant is gepland.

KLINNEN: De kleine aanlegsteigers aan de westelijke en oostelijke oever van de ongeveer 40 m brede ingang van het Usedomermeer zijn privévissteigers. Gasten gaan langszij of zoeken een ligplaats aan de oever op 2 meter waterdiepte met een hekanker. Er zijn hier geen sanitaire voorzieningen of bevoorradingsmogelijkheden.

NV Land Guide

Vergeleken met de badplaatsen aan de noordkust van Usedom, is de eilandhoofdstad Usedom meer een slaperig stadje - en een aandoenlijke ook. Er zijn geen graansilo's of woonsilo's die afbreuk doen aan het harmonieuze beeld van een stad waarvan de middeleeuwse structuren tot op de dag van vandaag bewaard zijn gebleven. Maar alleen de structuren. De koopmanshuizen uit de Middeleeuwen staan er niet meer. Oorlogen en branden hebben Usedom, dat in 1298 tot stad werd uitgeroepen, uitzonderlijk hard getroffen.

De rij gelijkvloerse huizen met hun kleine winkeltjes rond de machtige kerk hebben iets typisch kleinstedelijks, burgerlijks en gezelligs. Er zijn allerlei hoekwinkels en een "snackbar" met ijssalon naast de kerk. Direct er tegenover staat de oude vakwerk pastorie in goede staat en met een bezienswaardige voordeur. Een mooi bewaard gebleven stadhuis met een goed onderhouden voortuin en het kleine park bij de stadspoort zijn slechts twee voorbeelden van hoe de gebouwen van Usedom het SED-regime veel beter hebben doorstaan dan die van andere kustplaatsen.

De Mariakerk werd voor het eerst genoemd in een document uit 1336. De huidige kerk werd echter gebouwd na de grote stadsbrand in 1475. Op de oude grafsteen in de torenmuur staan waarschijnlijk de Pommerse hertog Ratibor en zijn vrouw, de Poolse prinses Pribislawa. Het bijzondere aan de torenklok, gegoten in 1639, is een inscriptie die de dood van de laatste Pommerse hertog, hertog Bogislaw XIV, herdenkt.

Omdat de stadspoorten, die ooit gebouwd waren voor smalle karren, een obstakel bleken te zijn voor het verkeer, werden twee van de drie stadspoorten gesloopt: de Peene-poort en de Swin-poort. Alleen de Anklam stadspoort uit de 14e eeuw bleef bewaard. Hier zijn nog resten van de oude stadsmuur te zien. Achter twee meter dikke muren herbergt de poort de Heimatstube in de voormalige kamers van de stadsgevangenis, een kleine historische schatkamer die wordt beheerd door de museumdirecteur. Op verzoek opent hij de deur naar de massieve westelijke toren en legt hij uit waar de historische artefacten allemaal over gaan en wie er achter de dikke muren moest "stoven" op brood en water. De gevangenis in de toren werd kort na de Tweede Wereldoorlog voor het laatst gebruikt. Enkele boeren uit Usedom die beschuldigd werden van collaboratie met de nationaal-socialisten werden korte tijd in de kerkers opgesloten.

Het kleine museum bevat vondsten uit de Slavische periode (11e en 12e eeuw), toen Usedom het centrum van het economische leven op het eiland was, maar ook prehistorische artefacten. Een 5000 - 6000 jaar oude trochmolen en een 2000 jaar oude kazernerol behoren tot de juweeltjes van het plaatselijke historische museum, waar de grotere musea (helaas) al uit hebben geput.

In de lage, gewelfde zalen van de poort kun je leren dat Usedom ooit de Slavische naam Uznam droeg en dat de houten palissaden van een Slavische schuilburcht op de kasteelwal in het zuidoosten van het stadje stonden. Het was omgeven door moerassen en er wordt gezegd dat het ondergrondse vluchtwegen had. Een kruis herinnert eraan dat bisschop Otto von Bamberg hier de edele Slaven tot het christendom bekeerde (1128). Een bezoek aan de kasteelmuur is ook aan te raden vanwege het indrukwekkende uitzicht op de Usedomer Winkel. Het schiereilandvormige zuidwestelijke puntje van Usedom is ideaal voor een wandeltocht.

Toen er in de late Slavische periode steeds meer verschillende klassen en lagen van de bevolking ontstonden, bouwden de Slavische edelen ook hun kastelen om zichzelf tegen hun eigen volk te beschermen. Bovendien waren de strategisch gunstige ligging van Usedom en de rol van de stad als belangrijk handelscentrum bijzonder nauw met elkaar verbonden. Historici waren aanvankelijk niet zeker van de omvang van de handelsbetrekkingen en waren dan ook verbaasd toen er grafgiften van Romeinse oorsprong werden ontdekt: Daaronder bevonden zich een ijzeren sikkelmes, een bronzen fibula, een bronzen zeef en een pollepel. De museumdirecteur weet dat de bodem van Usedom nog veel geheimen heeft over het belang van het Slavische handelscentrum, maar dat de middelen om het verleden tot op de bodem uit te zoeken tot nu toe ontbraken.

In ieder geval was Pinksteren in 1128 geen dag van vreugde in Usedom. Het kruis op de burchtheuvel bracht geen vrede, maar geweld, omdat de mensen hun vorsten niet wilden volgen. De heidense priesters doken onder en riepen op tot het doden van de missionarissen in naam van Porevits, de lichtgod met de vijf gezichten van de bossen. Pas in 1147 werd het verzet van de Slaven definitief gebroken tijdens de tweede kruistocht, toen de kruisvaarders niet alleen zuidwaarts trokken, maar ook noordoostwaarts. Usedom werd twee keer tot de grond toe afgebrand.

In 1121 was de Poolse groothertog Boleslaw III Krzywousty er met Deense steun in geslaagd om de Slaven in de Oder-regio te onderwerpen in gevechten met zware verliezen.

Nadat de Slavische adel zich lange tijd in bloedige gevechten had verzet tegen de religieuze dictaten, was hun enige keuze om zich te laten dopen en hun eigen volk te onderdrukken. De adel handelde in een realistisch oordeel over de hopeloze situatie tegenover de Duitse adel, die samen met de kerk een lastercampagne tegen de Slaven had ontketend. Het culmineerde in de bewering dat de Slaven menseneters waren.

Het waren vooral de geestelijken die een verschrikkelijk beeld schetsten van de Slaven als mensen. Het waren mensen met een groene huidskleur, rode gezichten en lang haar. Ze werden geregeerd door heksen en demonische krachten en het land werd verdedigd door honden. Veel wreedheden gingen gepaard met de onderwerping tijdens de Duitse expansie naar het oosten. Slaven die de nieuwe doctrine niet wilden accepteren, werden vogelvrij verklaard. Ze moesten hun huizen en boerderijen verlaten, terwijl de adel zijn privileges behield en zelfs uitbreidde door het christendom te accepteren.

De oorspronkelijk vrije boeren bleven achter en steeds meer van hen vervielen tot horigheid, waarin de kerk op Usedorn aanvankelijk een belangrijke rol speelde. Missionaire activiteiten waren vooral een middel om de macht uit te breiden. En de Pommerse hertogen, bezorgd om hun redding, verleenden de monniken steeds meer privileges. Maar door hun impopulariteit vonden de monniken van de Premonstratenzer Orde de grond in Usedom te heet. Ze verlieten het klooster "Grobe" in de stad en bouwden hun nieuwe machtscentrum in Pudagla. De stichters van het cisterciënzerklooster in Krummin waren niet minder preuts als het ging om het zich toe-eigenen van land en het innen van belastingen. De kerken op Usedom zijn bijna uitsluitend een bewijs van "middeleeuwse rijkdom".

Wat de kerk op Usedom was begonnen, zette de adel na de Reformatie voort en maakte de boeren voorgoed tot hun persoonlijk eigendom met de "Boer en Herder verordening". Dit veranderde niet tijdens de 30-jarige oorlog, toen de Zweedse koning Gustav Adolf II. Usedom bezette in 1630. In de Vrede van Osnabrück viel Usedom in handen van de Zweden tot het uiteindelijk in 1720 Pruisisch werd. Verdere oorlogen belemmerden de ontwikkeling van de stad herhaaldelijk, waardoor het niet in staat was om terug te keren naar zijn Slavische hoogtijdagen. Een verdere tegenslag volgde toen de Swine in 1740 bevaarbaar werd gemaakt. De nieuwe scheepvaartroute maakte Swinemünde begin 1800 tot de grootste nederzetting op het eiland Usedom. De stad Usedom was niet meer concurrerend.

De pastoors op Usedom hadden het overigens economisch niet zo goed als de monniken. Hun inkomen bestond voornamelijk uit landbouwopbrengsten, die ze zelf moesten verdienen. Er was geen pensioenregeling. Om het kerkland "voor de familie" veilig te stellen, kon een jonge pastoor kiezen uit de dochters van zijn voorganger, die in ruil daarvoor in zijn oude dag werd voorzien. Als het probleem van de pensioenvoorziening vroegtijdig werd opgelost, kon de opvolger ook met de weduwe trouwen.

Terug naar het lokaal historisch salon, dat nog een aantal andere historische voorwerpen bevat. De collectie omvat een oude bushelschaal, een 1300 jaar oude ploeg, een boterschommel, een gristvat en alles wat gebruikt werd voor het bereiden van vlas en weven. De 200 jaar oude, met de hand gesmede scheepslantaarn is vooral interessant voor schippers. Met drie kruisen ondertekenden veel vissers van Usedom een 200 jaar oude overeenkomst om te stoppen met het vangen van paling met de "palinghark". In het document in het plaatselijke historisch museum staat ook dat de vissen tijdens hun winterslaap niet meer gestoord mogen worden. Wie dat toch deed, kon rekenen op zware straffen.

De "Legende van de Stille Visser", die vertelt over een verschrikkelijke herfststorm die zo lang aanhield dat de gezinnen in de arme huisjes in grote nood verkeerden, maakt duidelijk hoezeer het leven in het stadje ooit afhing van de visvangst. Toen de moeder van een jonge visser ziek werd en hij de medicijnen niet kon betalen, ging hij er ondanks de storm op uit en had hij het geluk de zeemeermin te ontmoeten die hem midden op de woeste zee wenkte. Toen de vrouw met het heldere haar, groene ogen en een geschubde vissenstaart in haar handen klapte, kalmeerde het water om hem heen en hij had al zijn kracht nodig om zijn gegoten netten aan boord te trekken omdat ze vol vis zaten. Hoewel zijn netten oud en broos waren, scheurden ze niet. De zeemeermin adviseerde hem voordat ze verdween: "Schep niet op over je vangst." En omdat de visser dit advies opvolgde, keerde de voorspoed terug in zijn huis en kon hij nu denken aan trouwen met het meisje van zijn dromen. De zwijgzame visser had echter een opschepperige rivaal die zijn tegenstander voor de bruiloft uit de weg wilde ruimen met een nog grotere vangst. In feite verscheen de zeemeermin ook aan hem, gaf hem een ongekende vangst en adviseerde hem: "Schep niet op." Zodra hij echter in de haven aankwam, vierde hij zichzelf als een rijk man waar niemand een kaars voor kon vasthouden. Toen hij vervolgens de viskist opende, waren de vissen half vergaan.

Eels, zo zegt het spreekwoord, waren er ooit zo overvloedig in het Usedomermeer, de rivier en de lagune dat je ze met je blote handen in de boot kon scheppen.

De Usedomer Winkel met zijn nauwelijks bereden zijwegen is al genoemd als wandelgebied in het zuidwesten van de stad. Maar ook in het noordoosten van Usedom lonkt de natuur met een bijzonder natuurmonument, de Suckow Sockeik (5 km). Een wandelpad leidt in noordelijke richting over de 28 meter hoge "Weißer Berg" en vandaar in noordoostelijke richting naar het dorp Suckow. Aan het einde van het dorp, op de weg naar Rankwitz, ligt de eerder genoemde eik. Met een hoogte van ongeveer 16 meter heeft de stam een omtrek van 5,30 meter! De takken van de wijd uitgespreide kroon reiken bijna tot aan de grond. De eik wordt Sockeleiche genoemd omdat zijn basis bestaat uit een grafheuvel afgewisseld met wortels.

Jachthaven Informatie

Neem contact op met

Omgeving

Stroom

Water

Toilet

Douche

Wasmachine

Restaurant

Speelplaats

Imbiss

Kraan

Atm

Internet

Kruidenier

Ramp

Fietsverhuur

Vuilnis

Rioolwater