Ebeltoft/Skudehavn

Beschrijving

NV Cruising Guide

Navigatie

De toegang tot de verlichte havens van Ebeltoft is ook 's nachts mogelijk. Het vereist echter grote navigatie voorzichtigheid vanwege de vele ongemarkeerde ondiepten. Vanaf de groene vaargeulboei (WP 666), ten noordwesten van de Sandhagen-schol, stuurt u 104° in de richting van het voorste licht van de vissershaven (UF moeilijk te zien) tot u de onverlichte groene rondhoutboei ten noordoosten van de schol bent gepasseerd en vaart dan rechtstreeks naar de ingang van de jachthaven (Fl.R.3s) (let op: netten uitzetten aan de noordrand van de "Sandhagen"-schol).

Ligplaatsen

 In de jachthaven "Ebeltoft Skudehavn" ten zuiden van de haven met 3 m waterdiepte.

Omgeving

Naast de goede service van de jachthaven Ebeltoft Skudehavn met scheepswerf, jachtfitter en bunker, biedt ook de levendige stad de beste bevoorradingsmogelijkheden. De kleine vissershaven is ongeschikt voor de pleziervaart.

NV Land Guide

De veehoeders drijven hun schapen en koeien over de Nygade terug naar de stad, de vrouwen van de ververij gaan naar hun huisjes, roepen hun kinderen op en sluiten de deuren en ramen. De smeden, de klusjesmannen en de kuipers sturen hun leerlingen en gezellen naar huis, en de mouterij sluit haar deuren. De burgemeester maakt zijn werk af, laat de donkere gevangeniscel in de kelder van het stadhuis nog eens controleren en laat zijn ploeg naar voren halen. Tegelijkertijd maakt de stadswacht zich klaar voor zijn avondronde, controleert zijn tranlamp en steekt de straatverlichting aan. Later, in de duisternis, draagt hij de morgenster, de geduchte knots met de puntige kop. Met luide stem maakt hij de burgers duidelijk dat de nachtrust nu aangebroken is. "

Zo werd de dag in de late Middeleeuwen van Ebeltoft afgesloten - taferelen die je je vandaag de dag nog kunt voorstellen als je langs de oude, lage vakwerkhuizen in de bultige lanen hier slentert. Scheve muren, oude straatlantaarns, rozen, historische koopmanshuizen met de typische kleine glasramen, het naar verluidt kleinste raadhuis ter wereld en het houten fregat "Jylland" vormen het nog vrijwel intacte decor van het leven in vervlogen tijden. En opdat deze gedachte niet vluchtig blijft, lopen ook vandaag weer de stadswachters door Ebeltoft. In 1966 werd het wachtersgilde pas opgericht, hoewel de laatste "echte" wachter de burgers al zo'n 85 jaar geleden in slaap zong. Hij werd door de burgers betaald en kreeg fooien als hij op de welgestelde feestvierders lette. Tegenwoordig zijn de bewakers meestal studenten die door de toeristen worden betaald. Het spektakel loont uiteraard voor de toeristische bedrijven, vooral tijdens het hoogseizoen.

Ebeltoft Vig (baai) was al belangrijk voor de Vikingen. Dit blijkt uit gevonden resten van Vikingschepen en woningen. De ontwikkeling kwam echter pas echt op gang nadat Ebeltoft in 1301 stadsrechten kreeg en de kroon diende als ontschepingshaven voor landbouwproducten. Zout was de belangrijkste exportproduct. Het werd gemaakt van een groen, ziltig zeewier dat tegenwoordig niet meer in de baai voorkomt, maar vroeger in overvloed. Het zeewier kwam in zulke hoeveelheden voor dat er in de benedenstad zelfs wallen van werden gebouwd ter bescherming tegen overstromingen. Zout werd gewonnen door het zeewier te verbranden. De as werd gebruikt om een pekel te maken, die vervolgens werd gekookt in overmaatse pannen. De grote hoeveelheden brandhout die voor de zoutwinning nodig waren, werden geleverd door de uitgestrekte bossen op Djursland en het schiereiland Hasnæs.

Hoewel Ebeltoft Vig een welkome vluchthaven was langs de zeehandelsroute op de kust van Jutland, lag de plaats te verscholen en te ver van de belangrijke handelsroutes om zich zo snel te kunnen ontwikkelen als de nederzettingen direct aan de scheepvaartroutes. Ebeltoft was dan ook geen belangrijke handelsstad toen in 1658 de oorlog tussen Denemarken en Zweden uitbrak. Bijna alle schepen van de stad werden vernietigd in de zeeslag tegen de Zweden in de baai van Ebeltoft, hoewel een Nederlandse vloot de Denen steunde. De Zweden kwamen aan land en buitten de bevolking uit. De wederopbouw na de Deens-Zweedse oorlog bracht de stad weer welvaart. De koning liet de bossen rond Ebeltoft kappen, hij had het hout nodig voor de koninklijke kastelen. Opnieuw gingen alle schepen verloren in de Grote Noordse Oorlog (1700-1720). Een economische malaise volgde, die duurde tot 1800 en waarvan de stad zich slechts geleidelijk herstelde. In 1806 schetste stadsbaljuw Fellumb in zijn rapport aan de regering in Kopenhagen een somber beeld van de gemeenschap van 598 inwoners. 24 armen, inclusief hun kinderen, moesten door de overheid worden onderhouden. De handel was onbeduidend, de meeste ambachtslieden waren "klaplopers" en de landbouw deed het slecht vanwege de zandgrond. Maar in ieder geval was de vroedvrouw, die ook arm was, efficiënt, de gevangenissen in het stadhuis waren in orde en de brandweer was effectief. Een herberg was niet nodig omdat er geen gasten waren; een apotheker daarentegen, die dringend nodig was, zou niet in zijn levensonderhoud kunnen voorzien. En straatverlichting kon sowieso niet worden betaald met een stadsschuld van 150 riksdaler. Volgens het verslag van Fellumb is de stadswacht om economische redenen zowel gevangenisbewaker als schoorsteenveger. Volgens het trieste relaas brengt zelfs de scheepvaart niet genoeg op, want de oude scheepsbrug is weggespoeld en er is geen geld voor een nieuwe.

Alleen de in 1821 aangenomen strandvonder Stockfleth zorgt met een onrechtmatige daad weer voor een bescheiden economische opleving. Zonder het aan de autoriteiten te vragen, neemt hij een lening uit de kerkkas en laat een nieuwe haven bouwen. De strandvonder wordt ontslagen, maar de scheepvaart trekt weer aan. Later ontdekken reizigers de bijzondere sfeer van het afgelegen oord en het begin van het toerisme brengt geld in de schatkist van het stadje. De veerdienst Odden-Ebeltoft maakt het stadje beroemd. Er komen steeds meer zomergasten.

Van de vele bezienswaardigheden die herinneren aan vervlogen tijden, is het fregat "Jylland" waarschijnlijk het meest indrukwekkend. Het laatste volledig getuigde eikenhouten schip van de Deense vloot is te zien in het droogdok op een kunstmatig schiereiland aan de Strandweg. Het werd op 20 november 1860 te water gelaten op de Nyholm marinewerf in Kopenhagen. Maar pas in 1862 maakte de "Jylland" haar eerste reis als cadetschip onder het commando van korvetkapitein Eduard Suenson. Daarvoor moesten eerst de masten van het oorlogsschip worden gestreken, de motoren en het geschut worden geïnstalleerd.

Het bijzondere van het stoomfregat was dat het zowel onder zeil als op de motor een aanzienlijke snelheid ontwikkelde. 1300 paardenkrachten stelden haar in staat om 12 knopen te varen, en met gehesen zeilen werd 15 knopen gehaald. Alleen onder zeil kon de "Jylland" even goed manoeuvreren als een zuiver zeilschip, omdat een unieke technische oplossing de aandrijfschroef uit het water tilde.

In verticale positie kon de tweebladige schroef van de aandrijfas worden losgekoppeld en door een liftschacht omhoog worden getild.

Rigatekapitein R. Steen Steensen schrijft in zijn boek "Het fregat Jylland," gepubliceerd in 1965: "Na een reis met stoomkracht, meestal met gestreken zeilen, door het Kattegat en de Noordzee, het Engelse Kanaal, en verder zuidwaarts over de Atlantische Oceaan, werd eindelijk de passaatwind gevangen, en nu kon, om kolen te sparen, de reis uitsluitend met zeilen worden voortgezet. Het hijsen van de schroef was een alledaags karwei, en werd, nadat het vuur onder de ketels was gedoofd, gedaan door middel van katrollen. De schroef werd gehesen onder begeleiding van muziek en stampvoeten. Toen het fregat na 40 dagen in de passaatwind West-Indië bereikte, werd de schroef weer op zijn plaats gezet ..... Als de schroef omhoog stond, werd de bovenste helft van de trechter in de onderste helft verzonken en bedekt - zo was het fregat een echt zeilschip". Nadat op 1 februari 1864 de oorlog tegen Pruisen en Oostenrijk was uitgebroken en beide partijen hun oorlogsvloot hadden uitgebreid, vond op 9 mei bij Helgoland de zeeslag plaats van de drie Deense fregatten "Jylland", "Niels Juel" en "Hejmdal" tegen een gelijkwaardig Pruisisch-Oostenrijks eskader. Na drie uur strijd moesten de Oostenrijkers, die zwaar getroffen waren, afslaan en zich op het neutrale grondgebied van Helgoland redden. Het Oostenrijkse fregat "Schwarzenberg" werd 80 maal getroffen, terwijl 18 kanonskogels het fregat "Jylland" troffen. Aan Oostenrijkse zijde vielen 33, aan Deense zijde 14 zeelieden. De Denen vierden de uitkomst van de slag als een superieure tactische overwinning, maar een die - door de militaire superioriteit van de Pruisen aan land - politiek weinig verschil maakte.

Telbare historische gebouwen vormen het aansprekende decor van de stadsrondrit. De boerderij van Jørgen Faaborgs (Adelgade 25), bijvoorbeeld, is meer dan 230 jaar oud, en de boerderij van Sigvald Rasmussens aan de overkant van de straat (nr.28) telt al 280 lenze. De laatste heeft een charmante arcade achter de oude poort, die in de zomer dienst doet als cafétuin. De oudste landververij van het noorden was ooit gevestigd in de 300 jaar oude "Gamle Farvergaard", die nu samen met het stadhuis deel uitmaakt van de museumvereniging van de stad. Tot de museumafdelingen van Ebeltoft behoren de Postschuur, de Siamese Collectie, het Ambachtenmuseum en de Archeologische Collectie. De meest curieuze tentoonstelling wordt waarschijnlijk aangeboden door het "Missers Doll Museum", een klein particulier museum met wassen poppen, oude kinderwagens, poppenhuizen en allerlei soorten speelgoed uit verschillende tijdperken. Het is gevestigd in de oude pastorie op de hoek van Kirkegade en Grønningen.

Het Glasmuseum aan Strandvej 8 biedt een klassieke en moderne kijk op glaskunst en wordt gekenmerkt door de voortdurende wisseling van tentoonstellingen. Er zijn 700 tot 800 werken tegelijk te zien. Tijdens de zomermaanden wordt in de glasblazerij het interessante ambacht van het glasblazen gedemonstreerd en worden er opdrachten uitgevoerd. De bezoeker is getuige van de kunstgrepen waarmee het glas bepaalde vormen en kleuren aanneemt. Ook Nedergade 19-21 en Adelgade 62 F staan in het teken van glas.

Ebeltoft lijkt als een magneet te werken op ambachtslieden en kunstenaars. Talrijke kleine galeries en ateliers omzomen de straten van dit pittoreske stadje. Naar verluidt zijn er 15 pottenbakkerijen in Ebeltoft.

Net als Ærøskøbing op Ærø heeft Ebeltoft de bijnaam sprookjesstad. In feite zorgen hutzelige vakwerkhuizen, idyllische hofjes, kromme muren, rozenstruiken, smalle straatjes en straten met kinderkopjes voor een soortgelijke sfeer, die slechts in geringe mate wordt ontsierd door de zeer sterke toeristenstroom in het hoogseizoen. Dan is het voldoende om een korte blik te werpen op het meest geliefde ansichtkaartmotief, het naar verluidt kleinste stadhuis van Denemarken, en liever wat langer te vertoeven in de cafés, restaurants en galeries van de zijstraten. Wie echter op zaterdagmorgen op tijd uit bed komt, kan de bruiloftsdrukte bekijken die zich elke zaterdag rond het mini stadhuis afspeelt. Veel jonge paren vinden het kleine stadhuis een ideale, romantische achtergrond voor hun geloften. Romantischer tijdens het hoogseizoen zijn echter de dorpjes in de glooiende heuvels rond Ebeltoft, die het best per fiets verkend kunnen worden. Hyllested is een van deze kleine, dromerige gemeenschappen met oude boerderijen en vakwerkhuizen, smalle straatjes en een kasteel met twee torens. De vroegere kasteelheer Ahrenfeldt, een wrede heksenjager, noemde de ene kasteeltoren "Lübeck" en de andere "Hamburg". Als schuldeisers op het kasteelportaal klopten, konden zijn dienaren met een gerust geweten zeggen dat de heer in Lübeck - of in Hamburg - was. Een kronkelende landweg slingert langs Skærsø Plantage naar het dorp tien kilometer ten noordoosten van Ebeltoft. Halverwege naar Hyllested is het Stubbe-meer een ideale rustplaats.

Met zijn bossen, vijvers, meren en de Skramsø-molen aan de beek de Øksemølle is Skramsø Plantage, dat doorkruist wordt door smalle paadjes en weggetjes, zeker een tochtje waard. Dit geldt nog meer voor Mols Bjerge (zie Knebel Vig), waarvan de hoogte tot 140 meter naar Deense maatstaven bijna als bergachtig kan worden omschreven. Op de heenweg passeert u de uitgestrekte stranden ten noordwesten van Ebeltoft, Lyngsbæk-, Handrup- en Egsmarkstrand. Langs de stranden strekt zich een groot vakantiehuizengebied uit.

Direct ten zuidwesten van de jachthaven ligt ook een bosrijk vakantiehuizengebied, dat wordt aanbevolen als een mooie wandelroute naar het beroemde windmolenpark van Ebeltoft. De 17 grote windmolens bij de veerhaven leveren elektriciteit voor bijna 600 huishoudens. Het windmolenpark, dat in 1985 in gebruik werd genomen, was het eerste in zijn soort ter wereld en diende als proefproject voor andere turbines in Denemarken, waar steeds meer mensen overstappen op windenergie. De locatie van het windmolenpark van Ebeltoft werd beïnvloed door het feit dat de meest voorkomende windrichtingen in Denemarken westen- en zuidwestenwinden zijn. Het wateroppervlak betekende vrije windruimte in deze richtingen - en het succes bewijst dat de exploitanten gelijk hadden. De investering van 21 miljoen kronen (de staat droeg 9,5 miljoen bij) heeft vruchten afgeworpen. Of het zuidoostelijke maritieme vakantiecentrum Øer zichzelf ook zal terugverdienen, zal de pleziervaarder zich afvragen wanneer hij door de havenmeester om betaling wordt gevraagd (zie Øer).

De havengelden hebben één ding gemeen met de Klintholm-gelden: ze zijn schrikbarend hoog. In de minder mondaine jachthaven Ebeltoft hoeft de pleziervaarder lang niet zo diep in de buidel te tasten en legt hij aan in een haven met fraaie, roodgeverfde houten rijtjeshuizen. Een winkel, een restaurant en een jachtuitrustingsbedrijf bevinden zich direct naast de ligplaatsen.

Jachthaven Informatie

Neem contact op met

Omgeving

Stroom

Water

Toilet

Douche

Restaurant

Imbiss

Kraan

Atm

Internet

Diesel

Kruidenier

Scheepswerf

Ramp

Openbaar Vervoer

Fietsverhuur

Vuilnis

Rioolwater